یه تفال حسابی به حافظ گرفتم!

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم
صفای خلوت خاطر از آن شمع چگل جویم
فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم
بکام و آرزوی دل چو دارم خلوتی حاصل
چه فکر از خبث بد گویان میان انجمن دارم
مرا در خانه سروی هست کاندر سایه قدش
فراغ از سرو بستانی و شمشاد و چمن دارم
گرم صد لشکر از خوبان بقصد دل کمین سازند
بحمد الله و المنه بتی شکر شکن دارم
سزد کز خاتم لعلش زنم لاف سلیمانی
چو اسم اعظمم باشد چه باک از اهرمن دارم
الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه
که من در ترک پیمانه ولی پیمان شکن دارم
خدا را ای رقیب امشب زمانی دیده برهم نه
که من با لعل خاموشش نهانی صد سخن دارم
چو در گلزار اقبالش  خرامانم بحمدالله
نه میل لاله و نسرین نه برگ نسترن دارم
به رندی شهر شد حافظ میان همدمان لیکن
چه غم دارم که در عالم قوام الدین حسن دارم